من نقاشی کشیدن را دوست داشتم. از وقتی به یاد دارم نقاشی می کشیدم. بعضی وقت ها آنقدر مشغولش می شدم که ساعت ها و کاغذ های بسیاری را تلف می کردم. آنقدر زیبا نمی کشیدم ولی لذت می بردم.
ماه ها گذشت و من از نقاشی دست نکشیدم. ایده ها در ذهنم آنقدر روشن بودکه انگار کافی بود قلم را بر روی کاغذ بگذارم تا خود به خود کشیده شود. روز ها گذشت و من دست نکشیدم. حاصل بر روی کاغذ عالی نبود با این حال به خود می گفتم که خوب می کشم. ساعت ها گذشت و من دست نکشیدم. به نظر طرح هایی که بقیه می کشند چیز بهتریست. و ناگهان من دست کشیدم.
به خودم که آمدم از آن دست کشیده بودم و تنها برای وقت گذرانی آن هم در ساعات اضافی مدرسه نقاشی می کردم. من نقاش فوق العاده ای نیستم. من افتضاحم. چون نمی توانم دقیقا آنچه در ذهنم است را بکشم. این گونه فکر می کردم.
یک روز زمانی که از سر بیکاری کشو های قدیمی خانه را مرتب می کردم، دفتر نقاشی سال پیشم را یافتم. دفتری که تقریبا سه چهارم کاعذ هایش را با چسب مهر و موم کرده بودم. دلیلش را به یاد نداشتم. با این حال از سر کنجکاوی چسب ها را دانه به دانه باز کردم.
انتظار نداشتم چیز قشنگی در آن ها ببینم ولی انتظار نداشتم آنچه را که واقعا دیدم هم ببینم. نقاشی هایم همان هایی که کلی وقت برایشان گذاشته بودم. خیلی وقت بود نگاهم بهشان نیفتاده بود. می دانستم من آن ها را کشیده بودم، تک تک خطوط و رنگ هایی که به کار برده بودم را به یاد داشتم، ولی باور نمی کردم.
آن نقاشی ها فوق العاده نبودند، خوب هم نبودند، بد هم نبودند، افتضاح بودند!
آنقدر افتضاح که نقاشی هایی که بعد از آن ها کشیدم در برابرشان شاهکار محسوب می شدند. و ناگهان دلم لرزید و جرقه ای که روز ها در مغزم خاموش نگه داشته بودم روشن شد.
من پیشرفت کرده بودم و همین برایم کافی بود.
حالا که این را می نویسم دفتر نقاشی جدیدم روبرویم باز است. تصویر روشنی از دختری که موهایش با باد تکان می خورد و همانند رودی روان در هوا پخش شده در ذهنم نور افشانی می کند. می دانم که دقیقا همان نخواهد شد. می دانم که فوق العاده نخواهد شد. ولی همین که باعث شود نقاشی فردایم از امروز بهتر باشد کافیست.
همین ذره ذره پیشرفت ها برایم کافیست.
~ #Mob Psycho 100 / Mob Choir ~
ها ,نقاشی ,ولی ,هم ,وقت ,هایی ,هایی که ,دست نکشیدم ,فوق العاده ,و من ,ها گذشت
درباره این سایت